Kleuren 1998 |
3o min
Bezetting: 7 personen, minimum 1 dame
Vijf excentriekelingen, elk verschillend van kleur, vertellen beurtelings hun verhaal. Soms triest, soms bizar...Spreken zij de waarheid, of is alles enkel misleiding ?...Wat houden zij zo angstvallig verborgen ?...Toch hebben zij allen één gemeenschappelijke deler: “zelfmedelijden”!... De twee witten, die niets met de kleuren gemeen hebben zorgen tot slot voor uitsluitsel, en slaan de deur hard en meedogenloos dicht…
“Als je na het lezen van deze kille eenakter even slikt, dan heb je de bedoeling ook gesnapt, anders niet… Helaas …” |
Het jaar 2050. WE bevinden ons in een afgesloten ruimte van een instelling. Midden achter bevindt zich een dubbele deur mat twee getraliede raampjes. Zes figuren zitten face, roerloos in een stoel of fauteuille, alsof ze in een sort van trance zijn. Voor de rest geeft de kamer een sobere, kale indruk. Het licht is zeer vaag en er spelt een weemoedig melodietje.
Fade-in licht de figuren ontwaken een voor een uit hun trance. Alles dient zeer sec en zonder emotie gespeeld te worden. Wanneer allen ontwaakt zijn, fade-out muziek. Gezichten blijven altijd face gericht.
Alle figuren worden in een andere kleur gekleed, zo nodig ook belicht. Zelfs handen een gezicht kunnen gekleurd worden.
GEEL Hij is weer gegroeid… ZWART Uitwas… GEEL Tegenover gisteren… GROEN Misschien… GEEL Ik denk niet dat het nu nog lang kan duren… ROOD Het einde… GEEL Er gaat een moment komen dat hij zo groot geworden is dat mijn keel helemaal dichtzit… BLAUW Ademnood… Geel En dan stik ik gewoon… Zwart Geen lucht.. Geel Geen zuurstof.. Groen Verstikking… Geel De hersenen gaan dood… Rood Dood zonder zuurstof… Geel Alles brandt langzaam op… Blauw Verstikking zonder zuurstof.. Geel Het zal pijnlijk zijn… Zwart Pijn zonder zuurstof… Geel Ik hoop dat het snel gaat… ik hoop het… Groen Stomme kanker… Rood Kanker… Geel Bij mijn moeder zaliger is het anders agelopen… Blauw Misschien… Geel De witten hadden haar bestraald… Zwart De smeerlappen… Geel Door alles af te remmen heft ze nog meer afgezien…de sukkel… Groen De sukkel… Geel Al haar haar was weg… Rood Al haar haar… Geel Zelfs daar… Blauw Geen haar… Anderen Daar… Geel Mijn dochters gaan het ook krijgen… Zwart Uw dochters… Geel Ik heb er drie of vier… Groen Dochters… Geel Het is erfelijk… Rood Stomme kanker… Blauw Kanker… Geel Het gaat voort van generatie op genertie… Zwart Misschien… Geel Ze krijgen, het allemaal… Groen Onherroepelijk… Geel Bij mijn grootmoeder kont ge’t rieke op meters afstand… Rood De rottigheid… Geel Levend en in ontbinding… Blauw Stank… Geel Ze heeft gesmeekt om mogen dood te gaan… Zwart Smeken om mogen dood te gaan… Geel De witten wilden niet… Groen De smeerlappen… Geel Ze durfden niet… Rood Euthanasie… Geel Ze wilden niet en ze durfden niet… Blauw Stomme kanker… Zwart Kanker… Geel Bij mij riekt ge’t ook… Groen Misschien… Geel Ge riekt ‘t… Rood Stank… Geel Een verschrikkelijke stank… Blauw Rottigheid… Geel Het is begonnen… Zwart Het einde… Geel Definitief begonnen… Groen Het begin… Geel Het zal nu rap voorbij zijn… Rood Het begin van het einde… Geel Hopen dat het rap zal gaan… Blauw Definitief gedaan… Zwart Einde… Groen Mijn borsten zijn een mijnenveld… Geel Knobbles… Groen Een mijnenveld van knobbles… Rood Explosie… Groen Pijnlijke knobbles… Blauw Amputeren… Zwart Afsnijden… Groen Veel te laat… Geel Misschien… Groen Uitgezaaid… Rood Kanker… Blauw Stomme kanker… Groen Volledig, onherroepelijk uitgezaaid… Zwart Wie zaait zal oogsten… Groen Ik heb chemotherapie gevraagd… Geel Geen antwoord… Groen Lang geleden al…aan de witten… Rood Vraag zonder antwoord… Groen Ze hebben gelachen… Zwart De smeerlappen… Groen Het kruipt naar mijn hart… Geel Langzaam… Groen Tergend langzaam… Rood Onverbiddelijk… Groen Het laat zich door niets tegenhouden… Blauw Onomkeerbaar… Groen Het is wreedaardig… Zwart Wreedaardig en onverbiddelijk… |